Cykl „Kobiety Chełma” – Zakochana w życiu

Ewa Scibior-Derlak – Chełmianka z urodzenia i z wyboru, córka znanego chełmskiego fotografa, artysty plastyka i działacza Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Chełmskiej. Z wykształcenia filolog, z zawodu nauczycielka języka niemieckiego. Należy niewątpliwie do osób pozytywnie zakręconych i ciekawych życia .
Interesuje się psychologią, wydarzeniami kulturalnymi, jest fanką skoków narciarskich. Jednym z jej marzeń jest napisanie przewodnika dla osób 60 plus, w którym podzieliłaby się pomysłami na atrakcyjne formy prowadzenia aktywnego życia. Póki co sama na sobie pomysły te testuje.

Jak pokonać rutynę?Gdyby można było przepisać lek na zwalczenie rutyny, niebezpiecznej choroby odbierającej smak życiu, podałabym następujący przepis: „w równych proporcjach wymieszać ciekawość świata, dystans do siebie, motywację działania, dodać szczyptę szaleństwa i przyprawić życzliwością do siebie i innych,  wszystko otulić dobrymi myślami i … dać temu wolność …”Niestety, składników leku nie da się kupić w żadnej aptece, a dzielenie się pięknym słowem bez konkretu, to jednak tylko „pusto-pięknosłowie” Najprościej wyjaśnię to na przykładzie. Jeśli brak nam motywacji pozytywnej do działania (ja chcę!) to nie ma rady, trzeba świadomie sięgnąć po motywację negatywną (muszę lub powinnam). Jakiś czas temu obiecałam zmotywować moje rówieśniczki do aktywności i zadeklarowałam się, że przetestuję lodowisko, na które miałybyśmy się wybrać razem.  Potem sobie przypomniałam, że nie umiem jeździć na łyżwach i liczyłam na to, że będzie odwilż i lodowisko zamkną, a ja spokojnie zawinę się w ciepły pled. Był mroźny zimowy dzień, a wyjście z domu było ostatnią rzeczą, na którą miałam ochotę. Ale ….. obiecałam! I to na piśmie! Musiałam! To, ile radości sprawiło mi „stanie na łyżwach z asekuracją” widać na zdjęciach.  Warto więc czasem po prostu nie rozważać „wyjść, nie wyjść, zatańczyć nie zatańczyć, być albo nie być” tylko bez namysłu WYCHODZIĆ, TAŃCZYĆ, ŻYĆ.:)

 Jak rozjaśnić swoją codzienność? Jak być szczęśliwą?
Napisano już tyle podręczników o życiu szczęśliwym, że gdyby tylko samo ich przeczytanie miało moc uzdrawiania, wszyscy pławilibyśmy się w błogostanie. Mamy do dyspozycji tysiące źródeł, z których możemy czerpać na ten temat wiedzę – od Biblii począwszy, przez traktaty filozoficzne po przysłowia ludowe.
Problem w tym, że te prawdy muszą do nas najpierw dotrzeć, a potem dochodzi….  ciężka praca polegająca na konsekwentnym wprowadzaniu ich w  życie.
Piękne hasło „Pokochaj siebie” pozostanie hasłem nawet wtedy, jeśli będziemy mówić swojemu odbiciu w lustrze, że „najpiękniejsze jest na świecie”. Ale jest też wysoce prawdopodobne, że lusterko nam odpowie, że i tak żyje  gdzieś Królewna Śnieżka, co ma coś tam od nas  piękniejszego i …. czar pryśnie.
Gdybym miała napisać co mnie uszczęśliwia „automatycznie” to nie będę w tej refleksji oryginalna – ZDROWIE – moje i Najbliższych.
A to, nad czym musiałam się napracować, zanim „zajaśniałam ” to … zmiana nawyków i poszukiwanie pasji.
To pierwsze było przejściem od „czarnowidztwa” i analizowania „strat” do racjonalizowania i działania.

 

Limeryk autorstwa Pani Ewy Derlak:
Starszy Pan wprost z Białowieży
mówił, że w miłość nie wierzy.
Aż spotkał swą Srebrnowłosą
jak biegła po łące boso.
Odtąd wśród kwiecia z nią leży!

Limeryk autorstwa Pani Ewy Derlak
Z Radomia Pani, dość miła
miłości wciąż „gudbaj” mówiła.
Lecz strzałą Amora trafiona
wpadła wprost w Pana ramiona
gdzie już na zawsze utkwiła.

Limeryk autorstwa Pani Ewy Derlak
Pewni raz Państwo, nie młodzi
wybrali się wspólnie do Łodzi.
Skryci przez wzrokiem rodziny
spędzali upojne godziny.
Że się zmęczyli? – Nie szkodzi !

 Jak odnaleźć się w niełatwej rzeczywistości?
„Życie jest piękne” – mawiają niektórzy. „Life is brutal” – przekonują inni.  Trudno uwierzyć w to pierwsze stwierdzenie czytając choćby nagłówki gazet i będąc na co dzień świadkiem istnienia cierpienia. Ale z drugiej strony życie MOŻE BYĆ PIĘKNE nawet w trudnych momentach. I nie chodzi tu o modne ostatnio pozytywne myślenie i hurra – optymizm, a raczej o zwracanie uwagi na potrzeby innych, umiejętne wzajemne wspieranie się, działanie, MIŁOŚĆ przez duże M lub choćby szczerą życzliwość.
Nie będę oryginalna (a chciałabym :), jeśli napiszę, co moim zdaniem może sprawić, żeby łatwiej było przejść przez „ciernistą stronę” rzeczywistości. Tym czymś jest nasze do niej … nastawienie.
Akceptowanie tego, na co nie mamy wpływu i zmienianie tego, co uwiera.
To nie jest łatwe, wiem, bo każdego dnia odrabiam tę swoistą pracę domową i przyznaję, ze czasem mi się nie udaje i wtedy sięgam po „ściągę”. Kilka wersów dobrego wiersza, długi spacer, rozmowa – to zawsze pomaga złapać dystans do problemu. W sytuacjach krytycznych  pomaga mi modlitwa.
I jeszcze jedno – słowa mają moc sprawczą!!!!!
„Nic mi się dziś nie chce” wypowiedziane tuż po przebudzeniu może się stać samospełniającą się przepowiednią.
„Będzie super” nie zagwarantuje nam wprawdzie wygranej w totolotka, zwłaszcza jeśli nie wypełnimy kuponu, ale może przynajmniej obudzić w nas ciekawość dziecka na to, co się dziś wydarzy.

Pasja rozjaśnia najpiękniej. Jak odnaleźć swoją pasję?
Moim światem była zawsze SCENA. Nie, żeby „gwiazdorzyć”, ale żeby … to trudno zdefiniować …. dzielić się czymś, coś kreować, być za każdym razem kimś innym, bawić się, czuć bezpieczną bliskość z nieznanymi mi osobami … sama nie wiem”.
Niestety – trema była zawsze silniejsza, niż  przyciągający blask reflektorów, a  lęk przed oceną innych odbierał oddech…I wreszcie … skończyłam 60 lat. Pomyślałam: jak nie teraz, to kiedy? Zapisuję się na warsztaty i kursy, wszelkiej maści, testując, co jest mi bliskie a co trochę mniej. 
W sesji z Anią byłam na mojej SCENIE – spektakl jednego aktora i jednego Widza dał mi poczucie spełnienia. To cała tajemnica .

O sobie:
Nauczyłam się dostrzegać
jasne w ciemnym
słodkie w gorzkim
piękne w niedoskonałym.
Ciągle próbuję
otwierać zamknięte
pamiętać zapomniane
zapomnieć niepotrzebne.
Nadal szukam
bliskości w oddali
ciszy w sobie
siebie w ciszy.

Wpis na blogu powstał w ramach projektu „Kobiety Chełma”, którego pomysłodawczynią i realizatorką jest Anna Wójtowicz-Wnuk – pasjonatka fotografii, tłumacz przysięgły języka angielskiego i autorka projektu swojego życia, którym jest Szkoła Językowa Five o’clock w Chełmie: http://5oclock.org.pl/.