Cykl „Kobiety Chełma” – aktorka

Zapraszam na spotkanie z kolejną uczestniczką cyklu „Kobiety Chełma”. Tym razem w obiektywie Magda Pick – aktorka Teatru Ziemi Chełmskiej, która na kilka godzin przed spektaklem „Głupcy z Chełma” zabrała mnie w magiczną podróż… Magda, opowiedziała nie tylko o tym, jak łączyć pracę z pasją, jak realizować swoje marzenia, ale także o tym, jak teatr pomaga w walce z depresją.

Sesję zaczęłyśmy od przygotowań w garderobie.

Magda pozwoliła mi przejść przez wszystkie etapy przygotowań wyjścia na scenę.

Jak przygotować się do roli?
Przygotowanie do roli to żmudny proces. Rozpoczyna się już przy pierwszym czytaniu scenariusza. Poznaję swoją  bohaterkę, jej środowisko, język, koligacje rodzinne. Potem zastanawiam się jak mogła wyglądać  przeszłość, co ją ukształtowało, bo dopiero wtedy uprawdopodobnię kierujące nią emocje i uczucia. Oddanie tych właśnie jest najtrudniejsze, bo nie zawsze mogę czerpać ze swoich doświadczeń, a ludzie reagują tak różnie w tych samych okolicznościach. Ogromną pomocą i drogowskazem zawsze jest reżyser, bo to w jego głowie jest cały spektakl, postacie, to on „prowadzi” nas, aktorów, za rękę, podpowiada. Razem szukamy najlepszych rozwiązań. Najbardziej przełomowym momentem w pracy nad rolą jest zawsze dla mnie włożenie kostiumu, wtedy najbardziej wchodzę w buty swojej postaci. Nie bez znaczenia są też interakcje z innymi postaciami, budowanie napięcia między nimi, tworzenie relacji. To trochę jak dziecięca zabawa w „dom”. Bezwzględnie konieczne jest opanowanie pamięciowe tekstu, bez tego nie można skupić się na drobiazgach, szczegółach bo myśli uciekają w poszukiwaniu słów.
Przed  samym spektaklem ważne jest też przygotowanie fizyczne. Wbrew pozorom to duży wysiłek, niejednokrotnie szybkie zmiany kostiumów, przemieszczanie się z jednych kulis w drugie. Ale najważniejsze jest przygotowanie aparatu mowy, rozgrzanie, ustawienie głosu i absolutne skoncentrowanie na emocjach postaci, nie na własnych. Bo publiczność wyczuwa fałsz i udawanie, koledzy na scenie również oczekują współpracy opartej na zaufaniu i pewności, że dajemy z siebie 200 %.
Z bardziej przyziemnych rzeczy lubię przed spektaklem wypić dobrą kawę, która mnie relaksuje, chwilę pobyć sama, skupić się i wyciszyć. Te drobiazgi sprawiają, że na scenę wchodzę pewnie.

W teatralnej garderobie
Rekwizyty kłócą się o swoje miejsce
Stary zegar w kącie sapie
Odlicza niechciane godziny
Lalki, maski i ubrania
Szepczą do ucha zapomniane wersy
Nieproszony gość-fotograf
Bawi się słowem i obrazem (A.Wójtowicz-Wnuk)

Duch teatru wprost unosił się w garderobie…

Magda Pick. Lat 43. Wzrost 167. Kolor oczu szarobury. Znaków szczególnych moc.
Bo wszystko we mnie jest moje, niepowtarzalne i jedyne.
Księgowa z zawodu, niepokorny duch z wyboru, aktorka – amatorka pasji i miłości do teatru.

„Wielkie marzenie z dzieciństwa spełniłam będąc już osobą mocno dorosłą. Odkąd pamiętam teatr był mi bardzo bliski. Podnosząca się kurtyna do dziś przyprawia mnie o dreszcz emocji, ekscytacji  i napięcia. Jeszcze w szkole podstawowej brałam udział w konkursach recytatorskich, potem razem z kolegami tworzyliśmy kabaret szkolny, występując przy okazji różnych uroczystości.
Dopiero w liceum „dotknęłam” teatru. Bez namysłu zaangażowałam się w teatr szkolny „Oxymoron”. Były cotygodniowe próby, przygotowania, mnóstwo śmiechu, ale też poważne rozmowy, przemyślenia i analizy tekstów. Po liceum zdawałam do szkoły teatralnej, jednak bez skutku, ale mimo porażki moja miłość do sceny nie osłabła. Do tego stopnia, że wyszłam za aktora. Dzięki temu miałam okazję obserwować od kuchni etapy pracy reżysera, aktora, tworzenie scenografii i kostiumów m.in. w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie, w Teatrze Współczesnym w Szczecinie, w Teatrze Nowym w Łodzi. Małżeństwo nie przetrwało, ale wspomnienia i miłość do sceny tak.
Po różnych życiowych zakrętach osiadłam ponownie w Chełmie. Tu po raz pierwszy i na resztę życia poznałam depresję. Miałam 26 lat i życie zasnute smutkiem.
W tym czasie spotkałam Basię Szarwiło szukającej chłopca do roli Tima w „Opowieści wigilijnej” w 2008 roku. I odtąd moje życie nabrało lepszych barw. Mimo, że depresja była i niestety będzie ze mną już zawsze.”

„Po odegraniu pierwszej roli poznałam „Teatr Ziemi Chełmskiej” pojawił się Bogusław Beniu Byrski i „Polowanie na łosia”. To była moja pierwsza poważna praca nad rolą – mozolna, wymagająca skupienia  i pierwszy sukces. Po głośnym „Maydayu” odeszłam z teatru. Kolejny życiowy zakręt i kolejny czarno – szary dół. Nie było siły na to, aby stanąć przed publicznością, bo nie było siły na wstanie z łóżka, na podjęcie wysiłku, na konfrontację. Po kilku latach kolejny raz teatr podniósł mnie i wciągnął bez reszty. Spektakl „A niech to gęś kopnie” dodał optymizmu, a niesamowici „Głupcy z Chełma” mądrość, sukces i bardzo pozytywny powrót. „

Nie ma odpowiedzi na to, jak walczyć z depresją, ale teatr może być jedną ze skutecznych form terapii.

„Terapia teatrem to lek i wielki dar. Próbuję, dotykam emocji na sobie i na innych w bezpieczny dla siebie sposób. Poznaję niesamowitych ludzi, pełnych pasji, zaangażowania i tej samej miłości. Rozumiemy się, szanujemy własne odmienności i czerpiemy z doświadczeń.
Publiczność daje mi szczęście i lustro, które mówi mi „jesteś ok., Magda.” A po spektaklu nawet moja depresja ma, ledwo zauważalne, podniesione w uśmiechu kąciki ust.”

Wpis na blogu powstał w ramach projektu „Kobiety Chełma”, którego pomysłodawczynią i realizatorką jest Anna Wójtowicz-Wnuk – pasjonatka fotografii, tłumacz przysięgły języka angielskiego i autorka projektu swojego życia, którym jest Szkoła Językowa Five o’clock w Chełmie: http://5oclock.org.pl/.